Zelfvernietigend gedrag kan direct (= onmiddellijke zelfvernietiging, acute doodswens, zelfdoding) of indirect (= geleidelijke zelfvernietiging of sluimerende doodswens) zijn.
- zelfverwaarlozing/zelfvernietingsgedrag heeft als doel het leven zo veel mogelijk te bekorten zonder de hand aan zich zelf te slaan. Deze bekorting kan o.a. worden bereikt door overmatig alcohol- en drugsgebruik, zelf-verwaarlozing (o.a. onhygiënisch leven en handelen, ziekten niet laten behandelen), grote risico's nemen, crimineel gedrag.
- zelfdodingsgedrag is het gedrag óf doelbewuste gericht beëindiging van het eigen leven óf bedoeld om de aandacht te trekken voor ernstige persoonlijke problemen. Deze beide motieven zijn echter voor betrokkene vaak niet duidelijk van elkaar te onderscheiden. Men wil als het ware tegelijkertijd wél en niet leven.

(Pogingen tot) zelfdoding komen op alle leeftijden voor, maar relatief vaker bij jong-volwassenen (= adolescenten) en ouderen (> 60 jaar). Naar schatting 10% van alle pogingen tot zelfdoding slaagt en ca. 10-20% van de mensen die bij een eerste poging falen doen binnen één jaar een tweede poging.

Mogelijke verschijnselen/aanwijzingen (o.a.)
Depressie (kenmerkend verschijnsel!), obsessief denken aan zelfdoding, maken van plannen tot zelfdoding, nemen van maatregelen om ontdekking te voorkómen, denken aan en schrijven van afscheidsbrief.

zie ook:
- oorzaken
- behandeling
- depressiviteit
- zelfverwaarlozing
- zelfverminking

Terug naar psychische aandoeningen